آیا این همه فشار و بی‌صبری عجیب نیست؟

پرسپولیس در دهه اخیر بیشتر اوقات قهرمان لیگ برتر بوده، دو بار به فینال آسیا رسیده و دو بار قهرمان جام حذفی شده است. حتی اگر دیروز سوپرجام را از دست داده، ۵ بار این جام را بدست آورده است، حتی بدون بازی! به همین دلیل باختن در یک سوپرجام و نبردن این جام نمی‌تواند فاجعه باشد و باعث شود که هوادار به گریه بیفتد و تمام ارکان تیم و باشگاه را زیر سؤال ببرد.

البته که هواداران به باشگاه‌ها هویت می‌بخشند و دلگرمی و پشتوانه محکمی برای باشگاه‌ها هستند اما قرار نیست هیچ هواداری سیاست گذاری کند یا در تصمیم‌های کلان و مهم باشگاه محبوبش مانند انتخاب مدیرعامل یا سرمربی اثرگذار باشد.

رفتار دیروز هواداران پرسپولیس بعد از واگذاری بازی به سپاهان و از دست دادن سوپرجام بار دیگر ثابت کرد، این هواداران که در دهه گذشته مدام از برد و موفقیت و جام خوشحال شدند و جشن گرفته‌اند با اولین شکست به شکل عجیبی از هم می‌پاشند و طاقت باخت ندارند، در حالی که می‌دانیم اگر بحث پول و هزینه باشد باشگاه‌هایی مثل سپاهان و تراکتور همواره جلوتر از پرسپولیس هستند و در فوتبال همیشه نمی‌توانید برنده باشید.

واقعیت این است که تیم پرسپولیس در بازی دیروز روز فوق‌العاده‌ای نداشت اما بهتر از سپاهان بود و با کمی بدشانسی باخت و جام را به رقیبش داد. اما هواداران به تأخیر یک‌ماهه برای انتخاب سرمربی معترضند و این اعتراض در پی نگرانی‌ها و حساسیت‌های بیش از اندازه آنها بروز پیدا می‌کند اما این همه فشار روی باشگاه برای انتخاب سرمربی با در نظر گرفتن تمام دشواری‌ها و پیچیدگی‌هایش عجیب به نظر می‌رسد.

البته که باشگاه پرسپولیس هم در پروسه انتخاب سرمربی دچار اشتباهات متعددی شده اما این‌طور نیست که شما امروز سفارش سرمربی خوب صاحب رزومه بدهید و فردا آن مربی با ساک و چمدانش جلوی باشگاه برای امضای قرارداد آماده باشد. پرسپولیس همین حالا جزو مدعیان قهرمانی لیگ برتر است و در آسیا شانس صعود دارد و در جام حذفی هم به مسیرش ادامه خواهد داد. از آخرین قهرمانی این تیم هم کمتر از ۸ ماه گذشته است، در حالی که رقیب سنتی در نیمه پایین جدول است و دیگر رقبا سال‌هاست که در حسرت قهرمانی لیگ مانده‌اند. کمی صبر و آرامش می‌تواند همه چیز را بهتر کند و نتیجه‌ای بهتر از انتخاب گاریدو نصیب پرسپولیس و هوادارانش شود.